“Η µουσική µιλάει κατευθείαν στο συλλογικό υποσυνείδητο. Γι’ αυτό και θα συγκινεί πάντα τους ανθρώπους όσο αυτοί υπάρχουν.
…το αµόρφωτο µέρος της κοινωνίας είναι και θα είναι το ίδιο παντού σε όλα τα µήκη και τα πλάτη της γης, χωρίς βασικές διαφορές στο ήθος ή στα πιστεύω του”.
Το VNA συναντήθηκε με τον συνθέτη Περικλή Λιακάκη, ο οποίος ζει εδώ και χρόνια στην Αυστρία και δρα εκεί μουσικά. Η Αγγέλα Μεταλληνού, ιδρυτικό μέλος του VNA, πήρε συνέντευξη από τον ταλαντούχο Έλληνα μουσικό.
Ο Περικλής Λιακάκης γεννήθηκε το 1970 στην Αθήνα. Σπούδασε σύνθεση στην Ανωτάτη Σχολή Μουσικής και Παραστατικών Τεχνών της Βιέννης δίπλα στους Dietmar Schermann και τον Erich Urbanner. Το 1997 έλαβε το δίπλωμά του με διάκριση. Για το έργο του «Ο παπουτσωμένος Γάτος» έλαβε το ειδικό βραβείο της κριτικής επιτροπής στον διαγωνισμό για νέα θεατρικά έργα της Αυστριακής Καγκελαρίας. Το 2006 επιλέγεται η δεύτερή του όπερα «Η ιστορία της όμορφης Magelone» στον διεθνή διαγωνισμό της πόλης Graz ως μια εκ των φιναλίστ. Η σύγχρονη όπερα «Chodorkowski» που εμπνεύστηκε, συνέθεσε και παρουσίασε στο αυστριακό κοινό, απέσπασε το βραβείο «Καλύτερη ανεξάρτητη παραγωγή όπερας 2017», στον διαγωνισμό «Αυστριακό Βραβείο Μουσικού Θεάτρου».
Κατά πόσο συνδέει η μουσική πολιτισμούς, κόσμο, νοοτροπίες?
Η µουσική µιλά δύο γλώσσες κοινές σε όλους τους ανθρώπους: την γλώσσα των ήχων και την γλώσσα του ρυθµού. Έτσι λοιπόν, είναι δυνατόν να κάνει όλους όσους την ακούν να µπορούν να “συνεννοηθούν” µε έναν πρωτόγονο, και γι’ αυτό ειλικρινή τρόπο. Η µουσική µιλάει κατευθείαν στο συλλογικό υποσυνείδητο. Γι’ αυτό και θα συγκινεί πάντα τους ανθρώπους όσο αυτοί υπάρχουν.
Τι βρισκόταν στο κέντρο της εγκατάστασής σας “Audiography: I sing the city”? Μπορεί να συνδυαστεί η Μουσική και η Φωτογραφία?
Το κεντρικό θέµα της έκθεσής µου ήταν η ζωή στην πόλη και ο ψυχισµός των ανθρώπων, όταν σβήνει ο ήλιος και τον αντικαθιστούν τα φώτα. Προφανώς το κύριο θέµα µου ήταν οπτικής φύσεως, αλλά µέσω της ηχητικής εγκατάστασης, θέλω να πιστεύω, ότι δόθηκε µια ακόµα απρόσµενη διάσταση σε αυτό. Η µουσική σαν “συνοδεία” έχει µια µαγική ιδιότητα, όταν χρησιµοποιηθεί σωστά: δηµιουργεί µια ατµόσφαιρα, έναν τόπο, µέσα στον οποίο όποιος µπει, θα λάβει πολλαπλασιασµένη την ενέργεια του οπτικού µέσου.
Ως Λέκτορας ενός αυστριακού Πανεπιστημίου, τι θα συμβουλεύατε έναν ΄Ελληνα, ο οποίος επιθυμεί να σπουδάσει στην Αυστρία?
Καθώς σπούδασα Σύνθεση στην Ανώτατη Σχολή Μουσικής και Παραστατικών Τεχνών στη Βιέννη, µπορώ προφανώς να εκφέρω γνώµη µόνο πάνω στον συγκεκριµένο τοµέα και η γνώµη µου είναι πως θα πρέπει κάποιος να έχει ένα βασικό επίπεδο στην γερμανική γλώσσα και επίσης να είναι έτοιµος να δουλέψει. Καλύτερα ας µην έρθει µε την λογική “θα το αναγνωρίσω το µάθηµα, επειδή το έκανα στο ωδείο” και να ξέρει ότι στην Αυστρία ο κόσµος στον δρόµο µιλάει διάλεκτο!
Τι διαφορές και ομοιότητες υπάρχουν μεταξύ Αυστρίας και Ελλάδας?
Οι διαφορές είναι προφανείς, καλύτερη οργάνωση και περισσότερο υπεύθυνη στάση από την πολιτική ηγεσία απέναντι στους πολίτες. Ως κοινωνικό µέλος ενός συνόλου ζει κανείς στην Αυστρία πολύ πιο ευχάριστα, ακριβώς επειδή η κοινωνική ζωή είναι καλύτερα οργανωµένη από αυτούς που έχουν επωµιστεί την λειτουργία της. Βεβαίως, πάντα θα υπάρχει η διαφορά του ταµπεραµέντου και της ανθρώπινης σχέσης σε ατοµικό επίπεδο, αλλά ένας νέος να ξέρει το εξής: η Αυστρία είναι µια χώρα όπου όλα σε βοηθάνε να κάνεις την δουλειά σου, όποια και αν είναι αυτή. Επίσης η Αυστρία είναι µια χώρα, όπου η πολυπολιτισµικότητα είναι κάτι µάλλον αυτονόητο και πολλές φορές κάτι αναζητήσιµο. Φυσικά µιλάω πάντα για το µορφωµένο µέρος της κοινωνίας. Το αµόρφωτο µέρος της κοινωνίας είναι, και θα είναι το ίδιο παντού σε όλα τα µήκη και τα πλάτη της γης, χωρίς βασικές διαφορές στο ήθος ή στα πιστεύω του.